Χωρίς πολλές εισαγωγές και καλωσορίσματα για το εγχείρημα της δημιουργίας του blog, ξεκινάω τις αναρτήσεις για θέματα που βλέπω, ακούω, ζω και με απασχολούν καθημερινά.
Ένα κείμενο κάπως δύσοσμο, λόγω του θέματος που πραγματεύεται, τα αστικά απορρίμματα. Στη γειτονιά του Πειραιά που μένω, κάποτε υπήρχαν κάδοι απορριμμάτων παντού. Κάθε σπίτι είχε και τον δικό του πράσινο κάδο που εξυπηρετούσε τη μονοκατοικία/πολυκατοικία. Με τον καιρό, οι κάδοι άρχισαν να εξαφανίζονταν. Πού πήγαν οι κάδοι ρε παιδιά;
Μια φορά βγαίνω στο μπαλκόνι και μου μιλάει η απέναντι γειτόνισσα λέγοντας μου: «Ήρθε ένας και πήρε τον απέναντι κάδο». Πάει ο ένας. Στη συνέχεια, κάτι οι απεργίες των εργαζομένων της καθαριότητας, κάτι που αραίωσαν τα δρομολόγια περισυλλογής των απορριμμάτων, κάτι που δεν έφταναν οι κάδοι, ξεχείλιζαν τα σκουπίδια. Επίσης, υπάρχει η υποψία πως κάποιοι κάδοι είναι κρυμμένοι στις αυλές των σπιτιών για να μην γίνονται οι δρόμοι εστίες μόλυνσης. Έτσι, όσοι δεν είχαν στην πολυκατοικία τους πράσινο κάδο, δεν μπορούσαν να τα μεταφέρουν στους μεγαλύτερους σιδερένιους πιο κάτω, αλλά τα άφηναν δίπλα στον κοντινότερο κάδο, που οι ευσυνείδητοι δεν έκρυψαν, σε κοινή θέα να λιάζονται παρέα με τα ποντίκια. Φταίει ο Έλληνας Ευρωπαίος.
Μια κάποια άλλη φορά, και ενώ οι κάδοι στη γειτονιά είχαν μείνει...4 (όσοι είναι και τώρα δηλαδή), για το σύνολο των 15 κτιρίων, έτυχε να ρωτήσω έναν από τους εργαζόμενους στο απορριμματοφόρο, τί θα γίνει με τους κάδους και αν ο Δήμος θα φέρει νέους για κάθε σπίτι. Ο εργαζόμενος μου είπε πως έχει μεταφέρει το αίτημα στον υπεύθυνο και πως θα πραγματοποιηθεί. Εκείνη την ώρα, έχει βγει στο μπαλκόνι άλλη γειτόνισσα και φωνάζει στον άνθρωπο: «Εγώ είμαι μόνο ένας άνθρωπος εδώ (3-4 στην οικογένεια), δεν τον χρειάζομαι, να μη φέρετε» και απευθυνόμενη στην δίπλα γειτόνισσα: «Κι εσύ Μαρία μία δεν είσαι;». Βέβαια, ο εργαζόμενος απάντησε: «Τί σημασία έχει κυρία μου; Θα φέρουμε όσους πρέπει». Φταίει η Ελληνίδα γειτόνισσα Ευρωπαία.
Ο αριθμός των κάδων σε κάθε γειτονιά είναι θέμα σχεδιασμού. Φυσικά, όλοι καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει σωστός σχεδιασμός, πόσο μάλλον σχεδιασμός ή ακόμη και αν υπάρχει, αυτός δεν εφαρμόζεται. Η κατάσταση λοιπόν έχει φτάσει τους ανθρώπους που έχουν ακόμη κάδους να φυλάνε βάρδιες, ώστε να μην πετάνε οι γείτονες σκουπίδια και ξεχειλίζουν οι κάδοι, με ότι αυτό συνεπάγεται από άποψη υγιεινής και αισθητικής μπροστά στα σπίτια τους. Όλα αυτά στην Ελλάδα του 2011, ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν ακόμη και μέθοδοι, στις οποίες ζυγίζονται οι κάδοι και οι πολίτες φορολογούνται βάσει του βάρους των απορριμμάτων τους. Φταίει ο Ευρωπαίος που έχει τέτοια μέθοδο και τη γράφω εγώ εδώ στο Χ.Α.Δ.Α.
Στη συνέχεια μπήκαν και οι μπλε κάδοι ανακύκλωσης στην ευρύτερη περιοχή. Ξεκίνησε ο κόσμος να ανακυκλώνει ξεχωρίζοντας τις συσκευασίες...Πάω βόλτα με το φίλο μου, βαστώντας τη σακούλα και μου λέει: «Νομίζεις ότι τα ανακυκλώνουν;». Μη θέλοντας να τον πιστέψω, συνεχίζω να ανακυκλώνω, έτσι απλά γιατί μπορώ και θέλω. Βλέπεις όμως πως το φορτηγό της ανακύκλωσης δε φτάνει ποτέ στην περιοχή. Τους μπλε κάδους τους μαζεύει τελικά το απορριμματοφόρο. «Γεμίζει μέχρι να φτάσει εδώ πάνω και δεν έρχεται». «Πετάει ο κόσμος τα σκουπίδια μέσα στους κάδους ανακύκλωσης γιατί δεν χωράνε οι άλλοι δίπλα». Ποιός φταίει;
Φταίει η γειτόνισσα που εκλέγει τους Δημάρχους τόσα χρόνια. Φταίνε οι Δήμαρχοι που διορίζουν τους υπευθύνους στην καθαριότητα. Ξαναφταίνε οι Δήμαρχοι γιατί υπογράφουν τις συμβάσεις με την εταιρεία ανακύκλωσης για τα μάτια του κόσμου. Φταίνε οι μελετητές που κάνουν τους σχεδιασμούς. Φταίνε οι σχεδιασμοί. Φταίει το αμάξι στη γωνία που δε χωράει να στρίψει το απορριμματοφόρο. Φταίει ο εργαζόμενος που ήπιε έναν καφέ παραπάνω και δεν τελείωσε το δρομολόγιο. Φταίω κι εγώ που τα βλέπω, τα ξέρω και τα γράφω.
(Φοβούμενος το ενδεχόμενο το κείμενο να χάσει στη σοβαρότητα του θέματος, προσπάθησα να περιορίσω όσο το δυνατόν τα σαρκαστικά σχόλια που έγραφα την ώρα της σύνταξής του)
